نگارگری ایرانی‘ یکی از مهم ترین زیرشاخه های هنر اسلامیست که علیرغم اهمیت جنبه های فیگوراتیو - نمادین و محتوایی در طیفی از ابهامات گیج کننده قرار گرفته است.
می توان ابهامات مذکور را ذیل سه دسته طبقه بندی نمود :
ابهامات تاریخ هنر نگاری نگارگری
ابهامات شکل شناسانه و بصری نگارگری
ابهامات مربوط به خاستگاه های نظری نگارگری
ضمن اذعان توجه به اهمیت هر سه دسته ابهامات فوق در این تحقیق خاستگاه های نظری نگارگری مورد تاکید قرار گرفته است لهذا در چارچوب بررسی قصه خسرو و شیرین نظامی و ارتباط آن با صحنه هایی از نگارگری (نخستین دیدار خسرو شیرین و مرگ شیرین) برخی وجوه شکلی و محتویی نگارگری ایرانی مورد بررسی قرار می گیرد.
در این روند (عشق) با خاستگاه عرفانی همچون متغیر مستقل وارد عرصه شده تا عناصر بصری و مضمونی را از سطح ملموس Concret و برون گرایانه Exoteric و واقع گرایانه و طبیعت مدارانه به سطوح باطن گرایانه Esoteric سوق دهد تا زیبایی بی بدیل و مفاهیم دست نایافتنی را که در ژرفای تصاویر نهفته است بر ملا نماید.
)