درام تعاملی (برهم کنشی)، به مثابة نوع تازه‌ای از مناسبات مجازی درام، محصول تعامل رایانه و قواعد نمایشی است. تعامل مزبور حاصل مناسبات جدید میان مخاطب و درام نویس است؛ کاربر یک نرم افزار داستانی با اعمال سلیقه و خواست خود در روند شکل گیری روایت، جایگاه خود را به عنوان عاملی نوظهور در فرآیند نمایشی تثبیت می‌کند. درام تعاملی از دو سو نشانگر مناسباتی پویا و قابل تأمل است: نخست از منظر زیبایی شناسی مجازی نوین و سپس به خاطر پیوند میان رشته‌اییِ هنر و فن‌آوری. ورود رایانه به قلمرو درام موجب شده است که الگوهای روایتگری جنبه‌های مطالعاتی تازه‌تری پیدا کنند؛ منطق نمایشی یک روایت داستانی به یاری متغیرهای رایانه‌ای کشف و دسته بندی می‌شود. دسته بندی مذکور، امکان تولید و تکثیر الگوهای روایی متعددی را دراختیار مخاطب تازه‌ای می‌گذارد که در عین حفظ موقعیتش به عنوان یک تماشاگر، کاربر مداخله گر یک نرم افزار رایانه‌ای است. بررسی و تحلیل الگوهای نمایشی به یاری منطق الگوریتمی‌رایانه در درام تعاملی، نشان از ظرفیت های نامکشوفی دارند که توجه به آنها می‌تواند به ساختاربندی جدید حوادث داستانی در قالب یک درام یاری رساند و گستره جدیدی را برای هنرهای دراماتیک ایجاد کند. درام تعاملی به زیبایی‌شناسی و منطق نمایشی کلاسیک تجسم عینی بخشیده و امکان فرمول‌بندی آن را مهیا می‌کند و امکانات نوین دراماتیکی را ایجاد می‌کند.
)