برخوردگاه شهر و روستا یا در هم آمیختن سیستم های شهری، روستایی و طبیعی، با پیشروی سکونتگاه های انسانی، پیوستاری است که از اثر گذاری شهر و شهر- نشینی بر روستا و محیط طبیعی شکل می گیرد. یکی از جلوه های مهم این رویارویی، نابرابری فضایی – نه فقط در درون شهر ها بلکه در محیط پیرامون یا محیط پیرا- شهری نیز هست: نابرابری که بازتاب نابرابری های اجتماعی- اقتصادی جوامع است. شهر تهران با دو پدیده ی جابجایی جمعیت از درون به محیط پیرا-شهری و مهاجرت به مقصد شهرتهران که به دلیل عدم تطابق شرایط اجتماعی-اقتصادی جمعیت مهاجر با ویژگی های سکونتی دردرون شهر تهران، به محیط پیرا-شهری تهران رانده می شوند، رو به رو بوده و هست. تداوم نابرابری ها، کیفیت نازل شرایط زیست و تداوم صدمات وارد بر طبیعت در محیط پیرا-شهری تهران، نارسایی شیوه های موجود، ضرورت تمهید و اختیار شیوه هایی متفاوت اما امکان پذیر در برنامه ریزی و مدیریت – نه فقط در محیط پیرا-شهری بلکه در کل منطقه ی شهری تهران – را مطرح می کند. بنابراین، هدف این مقاله تاًکید برضرورت توجه به محیط پیرا- شهری همچون یک سیستم یکپارچه که خود، همچون شهرها، دارای نابرابری فضایی بوده ونیازمند تحلیل، تفسیر و تبیین ساختار ویژه ی خود، علل پدیدار شدن ساختار نابرابر، بروز تهدیدها و مشکلات، حضور فرصت ها و مهم تر از همه، دوری جستن از رویکردی سنتی در برنامه ریزی و مدیریت محیطی می باشد، است.
)