در سال های میانی سده گذشته اغلب شهرسازان و برنامه ریزان حمل و نقل درون شهری اروپا با دیدگاهی اتومبیل گرا. سفرهای درون شهری را برنامه ریزی و شبکه ارتباطی شهرها را بر اساس آن طراحی می کردند. اما در چند دهه اخیر این دیدگاه تغییر یافت و به شیوه شهرسازی انسان گرای گذشته گرایش پیدا کردند. نتیجه این رویکرد به رسمیت شناختن سفرهای پیاده و دوچرخه در شبکه ارتباطی شهرها بود. با گزینش این شیوه سعی شد مشکلات تردد در شهرهای بزرگ از جمله آلودگی های مختلف ناشی از تردد اتومبیل کاهش یابد. در خصوص این هدف ضوابط و معیارهایی نیز ارایه شد که با شرایط آن کشورها کارایی خود را به خوبی نشان داده است. در واقع تدوین این ضوابط بر اساس ویژگی های اقلیمی. اجتماعی و فرهنگی آن کشورها انجام گرفته که تعمیم آن در مکانهای جغرافیایی دیگر جای تعمق و بررسی دارد.
در این مقاله امکان سنجی ایجاد مسیرهای پیاده و دوچرخه بر اساس شرایط محلی و ویژگی های محدوده هسته مرکزی تهران بررسی شده است.
)