ان مقاله محصول تجربه ای یک ساله در آموزش دروس پایه معماری است. نظریه پشتیبان این تجربه آموزش معماری را در سه عرصه تزکیه - تعلیم و حکمت قابل حصول می داند. این نظریه بر آنست که مراتب اولیه آموزش معماری باید به پالایش و پرورش ذهن و استعداد شاگردان بپردازد تا راه آنان را برای طی مراتب بعدی (کسب دانش ها و درک بینش های معماری) هموار سازد. با این رویکرد مقاله پس از بیان مبانی نظری خود به تشریح روش های اتخاذ شده برای تدریس و پرورش استعداد دانشجویان می پردازد روش هایی که حکایت از تعامل دایم بین استاد شاگرد - و برنامه درسی داشته و هر لحظه در حال بازبینی نقد و تکمیل خویش می باشد.
نگاهی کوتاه به چند تمرین و آنگاه بازنگری و نقد این فرایند یک ساله از دیدگاه دانشجویان پایان بخش این گزارش خواهد بود این نگاه نقادانه می تواند محکی باشد برای دریافتن میزان تقرب به اهداف و موفقی در روش های اتخاذ شده.
)