موسیقی ایرانی مانند دیگر هنرهای ایرانی در طول سالیان متمادی پیوندی عمیق با فرهنگ بومی و تعلقات مذهبی و معنوی مردم ایران برقرار نموده است. پیوندی که اگر مستحکم تر از پیوند سایر هنرهای ایرانی با فرهنگ اسلامی نباشد ضعیف تر هم نخواهد بود به عبارت دیگر ‘بستارهای معنوی دستور زبان موسیقی سنتی را تشکیل داده اند. آن چه بیش از همه چیز بر چگونگی فرگشت آن تاثیر گذار بوده و خط مشی تعالی آن را تعیین کرده حکمت و عرفان اسلامی می باشد. حکمت و عرفان اسلامی از دو جهت در شکوفایی و موسیقی موثر بوده اند ‘ نخست آن که ارزش های اسلامی با ایجاد رابطه ای انسانی و معنوی میان استاد و شاگرد زمینه آموزش صحیح و کارآمد موسیقی را فراهم می آورد. دوم آن که آموزه های عرفانی و اسلامی توانست با هدایت موسیقی به عرصه های معنوی پیوندی قوی و موثر میان ارباب فن و مخاطبان عمومی فراهم آورد. این آموزه ها سازنده ی حقایقی است که می تواند در تدوین دستور زبان موسیقی پیشرو در ایران معاصر مورد توجه و بهره برداری قرار گیرد. هر چند مفاهیم اسلامی چنان با منش و خصال ایرانی‘ پیوندی ناگسستنی دارد که حرکت به سوی باز زنده سازی موسیقی ایرانی و دستیابی به یک موسیقی متعالی و پیشرو جز از طریق آن ممکن نیست.
)