ویرانی بافت های کهن و آثار ارزشمندی که آنها در بردارند، با دلایل متعددی که مردم و مسئولان را به عنوان عاملان آن با نقش های متفاوت در کنار یکدیگر قرار می دهد، سبب گردید تا با فقدان حیات شهری در این محدوده ها مواجه گردیم. این امر خود دلیلی بر رها شدن و متروکه شدن این بافت ها علیرغم تمامی ویژگی هایشان است. در حالی که با وجود کمترین توجهات و اقدامات در جهت حفاظت از این محدوده های تاریخی، این ثروت های فرهنگی – تاریخی ، به لحاظ ارزش های فوق العاده ای که شاید هنوز برای بسیاری از ما ناشناخته باشد پذیرای گردشگرانی است (هرچند اندک) که در جهت آگاهی و شناخت هرچه بیشتر از حقایق و رازهای پنهان و آشنایی با نحوه تفکر مردمان متعلق به آنها به این گنجینه های ملی روی می آورند.
طراحی مسیرهای پیاده – گردشگری در بافت کهن به عنوان گامی دوجانبه و شاید چندسویه برای حفاظت از بافت و هدایت گردشگر، می تواند به عنوان « پیش اقدامی» بافت کهن مورد نظر را حیات بخشد و به عنوان عامل تکمیلی در امر حفاظت به احیا بافت منجر گردد. این مسیر که مطابق با حرکت انسان برای بافتی مطابق با حرکت او طراحی می شود ضمن معرفی بافت و عناصر با ارزش آن به عنوان یک راوی و یک هادی مناسب می تواند هر ناآشنایی را با بافت مأنوس سازد و آشنا، و می تواند راهی باشد که حیات را در درون بافت جاری سازد. قابلیت جذب گردشگری نه تنها برآورنده نیازهای مربوط و معاصر بافت است بلکه به عنوان یک ضرورت برای حل مسائل کهن و ارزشمند نهفته در دل شهرها تلقی می گردد.
)