نشانه شناسی، بررسی علمی نشانه و کارکرد آن می باشد. مطالعات نشانه شناسی درام و تئاتر از اواخر دهه هفتاد با کیر الام، تادیوس کوزان، آن برسفلد، آندره هلبو و مارکو مارینیس آغاز شده است. آنها نحوه ایجاد معانی و ارتباط آنها را از طریق نظامی از نشانه های تاویل پذیر بررسی می کنند. نظامی که تماشاگر را نیز چون یک دلالت کننده به حساب می اورد. نشانه شناسی شیوه نگرش جدیدی را پیش روی کارگردان می گشاید و وی را موظف می کند تا چگونگی ارائه دلالت کننده ها را کنترل نماید و اطمینان حاصل کند که نظام های نشانه ای ، هم به تنهایی و هم در ارتباط با سایر نظام ها به درستی عمل می کنند. در این رویکرد ، کارگردان با تأکید یا عدم تأکید بر نظام های نشانه ای مختلف، سبک ها و ژانرهای متفاوتی را ایجاد می کند. این مطالعه ، نقش کارگردان به عنوان گزینش گر ، سازمان دهنده، ترکیب کننده و وحدت دهنده نشانه های دیداری و شنیداری را بررسی می کند. و با یافتن ارتباط بین نحوه گزینش ، توزیع، تأکید و ارزش گذاری نشانه های منفرد یا نظام های نشانه ای ، با فرآیند تشکیل معنا، یا بی معنایی ، سعی در ارائه راهکارهای مناسبی برای کنترل دریافت تماشاگران دارد.
)