در این مقاله دیدگاه هایی در مورد رویکرد دارایی- مبنا برای توسعه اجتماع محلی در برابر رویکرد مرسوم نیاز – مبنا مورد بررسی قرار گرفته اند. دررویکرد دارایی- مبنا، مجموع دارایی هایی اجتماع محلی، اساس توسعه را تشکیل می دهد، در حالی که رویکرد نیاز-مبنا، نیازهای اجتماع محلی مبنای توسعه قرار می گیرد. رویکرد دارایی – مبنا سه ویژگی دارد: 1) بر ظرفیت سازی تأکید دارد و لذا فرایندگر است؛ 2) همچنین به دلیل بسیج همه دارایی های اجتماعی و کالبدی اجتماع محلی، جامع نگر است؛ 3) در نهایت واجد اهمیت ابزاری است، زیرا سرمایه اجتماعی و کالبدی را به عنوان ابزاری برای سایر اهداف به کار می برد.بر خلاف آن، رویکرد نیاز – مبنا ، پیامدگرا است؛ همچنین به دلیل آن که نشانه های فقر را به عنوان نارسایی هایی تلقی می کند که باید آنها را به طور جدای از هم در نظر گرفت، مقوله است؛ و بالاخره اهمیت درونی(ماهوی) دارد، زیرا تکتک اهداف به خودی خود یک هدف به شمار می آیند.
)